Περίπου ένας στους τέσσερις ενήλικες ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 δεν καταφέρνουν να ρυθμίσουν αποτελεσματικά τη γλυκόζη, με αποτέλεσμα η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη τους να ξεπερνά το 8%.
Στις περιπτώσεις αυτές, όπου ο διαβήτης δεν ελέγχεται αποτελεσματικά, συχνά οι γιατροί κρίνουν απαραίτητη τη θεραπεία με ινσουλίνη.
Όμως για να είναι αποτελεσματική η θεραπεία, είναι απαραίτητη η τιτλοποίηση των δόσεων, ώστε σιγά – σιγά ο ασθενής να βρει τη σωστή δόση ινσουλίνης, με την οποία δεν θα είναι τόσο… γλυκός.
Για να γίνει η τιτλοποίηση, χρειάζονται επισκέψεις στον διαβητολόγο, όμως η έλλειψη χρόνου, η πίεση του γιατρού από τα διαδοχικά ραντεβού, η ελλιπής θεραπεία, δεν πετυχαίνουν τελικά τον γλυκαιμικό έλεγχο με ινσουλίνη.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, διερεύνησαν την δυνατότητα οι ίδιοι οι ασθενείς να κάνουν την τιτλοποίηση που χρειάζεται, μόνοι τους, ως πιθανή λύση για να ξεπεραστούν τα παραπάνω εμπόδια.
Για να είναι ασφαλής και αποτελεσματική η τιτλοποίηση από τους ίδιους τους ασθενείς, χρειάζεται η συνεχής εκπαίδευσή τους, ώστε να διασφαλιστεί ότι ακολουθούν κατάλληλα τις οδηγίες δοσολογίας. Στις ΗΠΑ, οι ασφαλιστικές επιστρατεύουν νοσηλευτές και φαρμακοποιούς για την τήρηση πρωτοκόλλων που βοηθούν στη διερεύνηση της σωστής δόσης, ενώ τελευταία, αναλαμβάνουν ρόλο και τα ψηφιακά εργαλεία υγείας, όπως οι εφαρμογές για κινητά και οι συσκευές απομακρυσμένης παρακολούθησης ασθενών.
Οι ερευνητές του Στάνφορντ, στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στο JAMA, ανέπτυξαν μια εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης που «μιλάει» με τον ασθενή να διαχειριστεί την τιτλοποίηση της βασικής ινσουλίνης στο σπίτι. Στη μελέτη αρχικά επιλέχθηκαν 330 ασθενείς, όμως τελικά συμπεριλήφθηκαν οι 32, ηλικίας από 30-74 ετών, με μέση γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη 9,6%. Οι μισοί χρησιμοποίησαν την εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ οι άλλοι μισοί την καθιερωμένη διαδικασία περίθαλψης, για έλεγχο των αποτελεσμάτων.
Απόκλιση πάνω από 30% στη ρύθμιση της ινσουλίνης είδαν οι ασθενείς με και χωρίς την τεχνητή νοημοσύνη
Αποτελέσματα
Όπως διαπιστώθηκε ο χρόνος για να βρεθεί η βέλτιστη δόση ινσουλίνης ήταν διαφορετικός για τους συμμετέχοντες στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης σε σύγκριση με την ομάδα της συνήθους περίθαλψης.
Η ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης χρειάστηκε κατά μέσο όρο 15 ημέρες (από 6-27 ημέρες) για να βρει τη βέλτιστη δόση ινσουλίνης, ενώ η ομάδα της συνήθους περίθαλψης ξεπέρασε τις 56 ημέρες (από 29,5 έως 56 ημέρες).
Μάλιστα στη διάρκεια των 8 εβδομάδων, λιγότεροι από τους μισούς πέτυχαν τη βέλτιστη δόση ινσουλίνης.
Αντίθετα, οι συμμετέχοντες στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης πέτυχαν συμμόρφωση στην ινσουλίνη κατά 82,9% σε σύγκριση με το 50,2% της ομάδας της καθιερωμένης φροντίδας, μια διαφορά της τάξης του 32,7%.
Οι συμμετέχοντες στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης είχαν κατά μέσο όρο 7,3 αυτοματοποιημένες προσαρμογές της δόσης ινσουλίνης σε σύγκριση με 1,6 προσαρμογές της δόσης στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας.
Από τους 32 συμμετέχοντες, οι 31 ολοκλήρωσαν τις 3 έρευνες της μελέτης σε 8 εβδομάδες.
Οι βαθμολογίες της έρευνας σχετικά με τα πεδία που οι ασθενείς αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον διαβήτη τους, μειώθηκαν κατά μέσο όρο κατά 1,9 μονάδες στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ αυξήθηκαν κατά μέσο όρο κατά 1,7 μονάδες στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας, εμφανίζοντας μια μέση διαφορά 3,6 βαθμών.
Η στάση των ασθενών απέναντι στην τεχνολογία υγείας βελτιώθηκε κατά μέσο όρο κατά 0,3 μονάδες (από -0,5 έως 1 μονάδα) στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ χειροτέρεψε κατά μέσο όρο 1,1 μονάδες (από −2,4 έως 0,1 μονάδες) στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας, εμφανίζοντας μια μέση διαφορά 1,4 μονάδων (από −0,03 έως 2,8 μονάδες).
Η στάση των ασθενών στην τήρηση της φαρμακευτικής αγωγής τους (συμμόρφωση) βελτιώθηκε κατά μέσο όρο κατά 0,8 μονάδες (από −1,5 έως 3,1 μονάδες) στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης και χειροτέρεψε κατά μέσο όρο κατά 0,1 μονάδες (από −1,6 έως 1,3 μονάδες) στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας, εμφανίζοντας μια μέση διαφορά 0,9 μονάδες (από − 1,6 έως 3,5 μονάδες).
Η εφαρμογή
Με την χρήση της εφαρμογής, 13 συμμετέχοντες (81,3%) στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης πέτυχαν τελικά τη διατήρηση του γλυκαιμικού ελέγχου και το μέσο επίπεδο σακχάρου έπεσε κάτω από 130 mg/dL στις 8 εβδομάδες στη γλυκόζη νηστείας. Στο διάστημα αυτό, οι ασθενείς πήραν 8,2 αυτοματοποιημένες τιτλοδοτήσεις ινσουλίνης.
Στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας, μόνο 4 συμμετέχοντες (το 25%) πέτυχαν γλυκαιμικό έλεγχο (διαφορά, 56,3% – από 21,4 – 91,1%).
Από τους 32 συνολικά συμμετέχοντες, 30 (οι 16 στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης και οι 14 στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας) είχαν αρκετά δεδομένα για τα καθημερινά επίπεδα σακχάρου καταγεγραμμένα, ώστε να μπορέσουν να συμπεριληφθούν στην ανάλυση της μέσης αλλαγής στο επίπεδο της γλυκόζης νηστείας.
Στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης, το επίπεδο γλυκόζης νηστείας μειώθηκε κατά 45,9 mg/dL σε 8 εβδομάδες (−70,4 έως −21,5 mg/dL) σε σύγκριση με μέση αύξηση (SD) 23,0 (54,7) mg/dL (−8,6 έως 54,6 mg/dL dL) στην ομάδα τυπικής φροντίδας (διαφορά, −68,9 mg/dL (από −107,1 έως −30,7 mg/dL). Κατά μέσο όρο, οι συμμετέχοντες στην ομάδα τεχνητής νοημοσύνης κατέγραψαν δεδομένα για 50 από τις 56 ημέρες που παρακολουθήθηκαν (89,3%). Οι 13 συμμετέχοντες (81,3%) που πέτυχαν γλυκαιμικό έλεγχο κατέγραψαν δεδομένα σε 54 από τις 56 ημέρες (96,4%).
Στη διάρκεια της περιόδου των 8 εβδομάδων για την εκπόνηση της μελέτης, ο ασθενείς και των δύο ομάδων είχαν κατά μέσο όρο 1,3 επισκέψεις σε κάποιον επαγγελματία υγείας.
Στους 4 από τους 16 συμμετέχοντες στην ομάδα τεχνητής νοημοσύνης, το πρωτόκολλο προσαρμόστηκε μία φορά από τον γιατρό τους, μέσω διαδικτύου, σε 3 περιπτώσεις άλλαξαν οι παράμετροι του πρωτοκόλλου και το εύρος του στόχου στη γλυκόζη νηστείας σε σχέση με τη μέγιστη επιτρεπόμενη ινσουλίνη, ενώ σε μία περίπτωση αυξήθηκε η δόση. Από την ομάδα τεχνητής νοημοσύνης, οι 11 από τους 16 συμμετέχοντες δεν είχαν καμία επαφή με την ερευνητική ομάδα μετά την ένταξή τους στη μελέτη. Οι υπόλοιποι 5 συμμετέχοντες είχαν επαφή 1 έως 5 φορές με την ερευνητική ομάδα μέσω μηνύματος κειμένου ή email για να απαντήσουν σε τεχνικές ερωτήσεις.
Δεν υπήρξαν επεισόδια σοβαρής υπογλυκαιμίας ή υπεργλυκαιμίας σε καμία από τις δύο ομάδες.
Υπήρξαν 11 επεισόδια μη σοβαρής υπογλυκαιμίας στην ομάδα της τεχνητής νοημοσύνης που αντιμετωπίστηκαν όλα αυτόνομα από την εφαρμογή με μείωση της δόσης ινσουλίνης. Καταγράφηκαν επίσης 10 επεισόδια μη σοβαρής υπογλυκαιμίας στην ομάδα καθιερωμένης φροντίδας.
Καθώς όμως η μελέτη κράτησε μόνο 8 εβδομάδας, δεν κατέστη δυνατόν να μετρηθεί η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη και να επιβεβαιωθεί η μείωσή της.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
