- Γράφει η Τσικρικά Σταματούλα
Και ξανά μια εφημερία ξεκινά στο νοσοκομείο αναφοράς (Σωτηρία) για ένα ακόμα βράδυ εκτός σπιτιού με τους συναδέλφους-κορονοσκοπούς κατά του νέου ιού. Μόνο που εδώ και καιρό, οι εφημερίες έχουν αλλάξει δραματικά.
Οι ρυθμοί εργασίας για το προσωπικό έγιναν πολύ εντατικοί και απαιτητικοί με αυξημένο προσωπικό, σωματικό και ψυχικό κόστος. Μια στρατιά ανθρώπων από γιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, οδηγούς, συνεργεία καθαρισμού και διοικητικό προσωπικό εργάζονται πέραν του ωραρίου, με αφοσίωση και υψηλότατο αίσθημα ευθύνης για τον πάσχοντα.
Σε κάθε βάρδια παίρνουμε παρουσίες, ρωτάμε αν υπάρχει κάποιος συνάδελφος που βρίσκεται σε καραντίνα ή αν κάποιος από εμάς μας παρουσιάζει συμπτώματα συμβατά με covid 19. Προτεραιότητα όλων στην έναρξη κάθε εφημερίας, η λήψη πληροφορίας για τον αριθμό των διαθέσιμων κλινών της μονάδας εντατικής θεραπείας, των κενών κλινών σε όλες τις κλινικές του νοσοκομείου, καθώς και των εξιτηρίων ημέρας για τους ασθενείς που βγήκαν νικητές και επιστρέφουν στα δικά τους πρόσωπα.
Κάθε ανάρρωση, μια μεγάλη νίκη
Στο άκουσμα κάθε αποσωλήνωσης και εξόδου από το νοσοκομείο μας πλημμυρίζει ένα μοναδικό αίσθημα ελπίδας και ζήλου για μεγαλύτερη μαχητικότητα στην εφημερία. Κάθε ανάρρωση, μια μεγάλη νίκη. Παράλληλα όμως, και ένα μόνιμο άγχος, αυτό της επάρκειας των μέσων ατομικής προστασίας για να μην υπάρξει ούτε η παραμικρή στιγμή δειλίας ως προς την παροχή των υπηρεσιών μας στον πάσχοντα.
Ακολουθεί η διαδικασία ένδυσης με τις μπλε ολόσωμες φόρμες, τους σκούφους, τα γυαλιά πεδίου και τις μάσκες προσώπου που ομοιάζει με ιεροτελεστία. Κάθε κίνηση πρέπει να είναι συγχρονισμένη, να συμβαδίζει με τις οδηγίες και να αφήνει όσο λιγότερο ακάλυπτο το σώμα. Πρωτόγνωρες εικόνες και για τον ασθενή που ενώ αντικρίζει τον θεραπευτή του, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να τον «δει», με το βλέμμα και το χαμόγελο κρυμμένο πίσω από τις μάσκες.
Φόβος και αγωνία
Είναι απόλυτα ανθρώπινο και κατανοητό, ο άρρωστος να διακατέχεται από φόβο και αγωνία. Πόσο μάλλον όταν κανένας από τους δικούς του ανθρώπους δεν μπορεί να βρίσκεται στο πλάι του. Παρόλα αυτά, ένα μικρό χτύπημα στην πλάτη ή μια εγκάρδια χειραψία είναι ικανά για να αισθανθεί ο ασθενής την ηθική συμπαράσταση.
Όπως και την ολοκληρωτική προσήλωση μας στο καθήκον. Αλλά και για όλους εμάς, ένας καλός λόγος, ένα ευχαριστώ ως ένδειξη αναγνώρισης των κόπων μας είναι αρκετά. Αρκετά για να συνεχίσουμε τον επίπονο αγώνα ενάντια σε αυτόν τον ύπουλο αλλά όχι ανίκητο εχθρό.
Η «σκοπιά» δεν τελειώνει ποτέ
Και ενώ οι ώρες περνούν και η εφημερία βαίνει προς το τέλος της, κανείς δεν κοιτά το ρολόι μέχρι την τελική διεκπεραίωση και μεταφορά των περιστατικών σε κάποια κλινική. Στη συνέχεια, αρχίζει η αντίστροφη διαδικασία της ιεροτελεστίας για την αφαίρεση της στολής. Απαιτούνται ακόμα πιο προσεκτικές κινήσεις προς την αποφυγή μόλυνσης και διασποράς του ιού στο χώρο και τους συναδέλφους.
Και ενώ η εφημερία ολοκληρώνεται και η καινούργια ημέρα ξεκινά, για το νοσοκομείο Σωτηρία η «σκοπιά» δεν τελειώνει ποτέ. Έρχονται οι επόμενοι εφημερεύοντες για να συνεχίσουν. Στον απόηχο των εκθειαστικών χαρακτηρισμών και στα παρατεταμένα παλαμάκια από τα μπαλκόνια, οι άγρυπνοι κορονοσκοποί της υγείας δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ήρωες. Απλά έπραξαν και σε αυτή την εφημερία αυτό που επέλεξαν. Αφοσιώθηκαν με πλήρη ευσυνειδησία, το καθήκον τους.
- Η Τσικρικά Σταματούλα είναι Πνευμονολόγος-Φυματιολόγος, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και εργάζεται στο νοσοκομείο αναφοράς για covid 19 στο Σωτηρία. Είναι κάτοχος διδακτορικού ΕΚΠΑ και δυο μεταπτυχιακών διπλωμάτων σπουδών. Έγγαμη και μητέρα δύο παιδιών. Έχει πλούσιο επιστημονικό και εθελοντικό έργο.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
