Η χρήση αντιβιοτικών συνδέεται λανθασμένα με τη θεραπεία της γρίπης ή άλλων ιογενών λοιμώξεων.
Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο και σαφές από την αρχή: τα αντιβιοτικά και η γρίπη δεν συνδέονται μεταξύ τους. Και όχι μόνο επειδή τα πρώτα δεν θεραπεύουν το δεύτερο, αλλά επειδή η λήψη τους μπορεί να ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την υγεία.
«Τα αντιβιοτικά ενδείκνυνται όταν υπάρχει υποψία βακτηριακής λοίμωξης, η οποία είναι μειοψηφία των ασθενών. Επίσης, για εκείνους που έχουν σοβαρές πνευμονικές παθήσεις, όπως η ΧΑΠ», διευκρινίζει ο Δαβίδ Μαρτίν, γιατρός και μέλος της Ιατρικής Εταιρείας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Ιατρικής (SEMERGEN).
Έτσι, τα αντιβιοτικά είναι χημικές ουσίες που αναστέλλουν αποκλειστικά την αναπαραγωγή των βακτηρίων.
Σύμφωνα με τον Βικέντε Μπάος, γιατρό οικογενειακής ιατρικής, τα φάρμακα αυτά «δεν επηρεάζουν ούτε τους ιούς, ούτε τους μύκητες, ούτε τα παράσιτα». Στην περίπτωση των ιών, προσθέτει, «όταν υπάρχει κατάλληλη θεραπεία, τότε μιλάμε για αντιιική θεραπεία. Όταν ο μύκητας προκαλεί μια λοίμωξη, είτε δερματική είτε γενικευμένη, θα μιλήσουμε για αντιμυκητιασική και αντιπαρασιτική θεραπεία».
Ιογενής και βακτηριακή λοίμωξη
Ο Μπάος προσθέτει ότι ένας άλλος ευρέως διαδεδομένος μύθος είναι η πεποίθηση ότι μια ιογενής λοίμωξη μπορεί να εξελιχθεί και να επιπλακεί με μια βακτηριακή λοίμωξη. «Όταν λέμε “ξέρω ότι έχω γρίπη, αλλά κατέβηκε στο στήθος και ίσως είναι μια βακτηρία”». «Αυτό είναι ακριβώς που οδήγησε για πολλά χρόνια στη χρήση αντιβιοτικών σε τέτοιες λοιμώξεις χωρίς έλεγχο. Ωστόσο, για να διαπιστωθεί αν αυτό συμβαίνει, σήμερα υπάρχουν επαρκείς μέθοδοι, τόσο από τον τρόπο εξέλιξης της ασθένειας όσο και από άλλα κλινικά ή βιολογικά σημάδια», εξηγεί ο ειδικός, που τονίζει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού έχει γρίπη ή κρυολόγημα χωρίς επιπλοκές, δηλαδή «δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση, ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος, αντιβιοτικό».
Πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται λοιπόν οι ιογενείς λοιμώξεις; «Με συμπτωματική θεραπεία (δηλαδή, με φάρμακα που ανακουφίζουν τα συμπτώματα). Αν υπάρχει πυρετός ή αδιαθεσία, μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντιπυρετικά όπως η ιβουπροφαίνη, η παρακεταμόλη ή η μεταμιζόλη», απαντά ο Μαρτίν. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι αυτά τα φάρμακα δεν θεραπεύουν, αλλά μόνο ανακουφίζουν τα συμπτώματα.
Κίνδυνοι από τη χρήση αντιβιοτικών χωρίς λόγο
Η αλόγιστη χρήση των αντιβιοτικών συνεπάγεται κινδύνους τόσο για τον ατομικό όσο και για τον συλλογικό τομέα. Ο Μπάος αναφέρει ότι αυτοί οι κίνδυνοι εμφανίζονται σε σημαντικό ποσοστό των ασθενών: «Ένα αντιβιοτικό δεν επηρεάζει μόνο τα παθογόνα βακτήρια, διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές άλλες βακτηριακές αποικίες που ζουν στο σώμα μας και είναι θετικές για εμάς», εξηγεί. Ωστόσο, συνεχίζει, τα «καλά» βακτήρια μπορούν επίσης να πληγούν από τη λήψη αντιβιοτικών. Για παράδειγμα, «είναι πολύ γνωστοί οι γαστρεντερικοί επιπτώσεις, όπως η διάρροια που προκαλούν τα αντιβιοτικά».
Επιπλέον, μπορεί να προκύψουν μύκητες. «Είναι πολύ συχνό να εμφανίζεται καντιντίαση μετά από τη λήψη αυτών των φαρμάκων. Αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί το αντιβιοτικό έχει διαταράξει την φυσική ισορροπία που υπήρχε μεταξύ βακτηρίων, μυκήτων και άλλων οργανισμών».
Όσον αφορά τους συλλογικούς κινδύνους, «η συνεχής χρήση αντιβιοτικών σε μια κοινωνία με περισσότερο από τον αναγκαίο βαθμό δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα αντίστασης, δηλαδή τα βακτήρια βρίσκουν τρόπους να προστατευθούν από τα αντιβιοτικά που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πολλά από αυτά γνωρίζουν πώς να αποφύγουν το θάνατο από το αντιβιοτικό. Αυτό είναι που ονομάζεται αντίσταση στα αντιβιοτικά», προειδοποιεί ο Μπάος.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
