- Γράφει η Κατερίνα Φίκαρη
Στις προσωπικές μου επετείους που γιορτάζω κάθε χρονιά, είναι και αυτή της διακοπής του τσιγάρου. Τον Ιανουάριο του 2014 αποφάσισα να βάλω τέλος σ’ αυτήν τη μακροχρόνια «σχέση» και σ’ όλα τα προβλήματα που προκαλεί.
Ξεκίνησα το κάπνισμα στη μετεφηβική ηλικία από καθαρή ανοησία (τότε τα τσιγάρα πήγαιναν μαζί με τα ποτά και τα ξενύχτια) και με την άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει εκείνη την ηλικία. Ομολογώ, ωστόσο, ότι δεν κατάλαβα ποτέ τη φράση «απολαμβάνω ένα τσιγάρο», γιατί τελικά για μένα δεν ήταν ποτέ απόλαυση. Ήταν απλώς μια ανόητη εξάρτηση.
Λίγο μετά τα 35 και βγαίνοντας από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, έψαχνα τρόπους να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου. Την ίδια ώρα, όμως, δεν είχα καταλάβει ακόμα πόσο κακό έκανε στον οργανισμό μου αυτή η συνήθεια, μέχρι που άκουσα σε κάποια εκπομπή ότι πράγματι, το τσιγάρο αποδυναμώνει σοβαρά το ανοσοποιητικό σύστημα.
Θεωρούσα, λοιπόν, αστείο να παίρνω διάφορα σκευάσματα για να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου, όταν την ίδια ώρα κάπνιζα και προκαλούσα τέτοια βλάβη στον οργανισμό μου. Έτσι, άρχισα να το επεξεργάζομαι μέσα μου, ότι πρέπει κάπως να το διακόψω.
Η κλασσική «τσιγαρίλα»
Το είχα, βέβαια, ήδη μειώσει σημαντικά δεδομένου ότι μετά την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου στους χώρους εργασίας το κάπνισμα δεν επιτρεπόταν και ο όγκος δουλειάς δεν άφηνε περιθώριο για πολλά διαλείμματα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις διαρκείς επισημάνσεις του φανατικά αντικαπνιστή συζύγου μου, ο οποίος έχασε τον πατέρα του από καρκίνο του πνεύμονα και έχει κάθε λόγο να απεχθάνεται αυτή τη συνήθεια.
Άρχισα, επίσης, σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ πόσο άσχημο είναι για έναν μη καπνιστή να ζει και να ανέχεται τη μυρωδιά του καπνού. Πόσο άσχημο είναι να μυρίζεις εσύ, τα ρούχα σου και το σπίτι σου «τσιγαρίλα».
Πρώτη φορά το είχα διαπιστώσει όταν μας έβαλαν σε δωμάτιο καπνιστών σε ένα ξενοδοχείο στο εξωτερικό. Τεκές. Επίσης, όταν μπήκε μια μέρα στο αυτοκίνητο ένα φιλικό πρόσωπο «ποτισμένο» από «εσάνς» τσιγάρου, ενώ δεν είχα ακόμα καπνίσει.
Ένας ,επίσης, λόγος ήταν ότι είχε αρχίσει να με ενοχλεί αυτή η αδυναμία μου να καθίσω σε έναν χώρο όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο Μιλάνο, που ξεπαγιάσαμε έξω στον δρόμο για να μπορούμε να καπνίζουμε.
Και, τέλος, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, θα ήταν πλήρης παραλογισμός να μειώνω τα έξοδα σε πιο σημαντικά πράγματα, συνεχίζοντας να πληρώνω αδρά μια βλαβερή συνήθεια.
Μπήκα, λοιπόν, σε μια διαδικασία εκλογίκευσης, με τη βοήθεια του συζύγου μου και με αφορμή έναν πολύ άσχημο πόνο στο λαιμό που κράτησε αρκετές μέρες. Ήταν τόσο άσχημος αυτός ο πόνος, που αδυνατούσα να καπνίσω. Κι όταν πέρασαν μερικές εβδομάδες χωρίς τσιγάρο, αποφάσισα τελικά να μην το ξαναπιάσω.
«Άκαπνη» για εβδομάδες
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έμενα «άκαπνη» για εβδομάδες. Είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν, πάλι για λόγους υγείας. Ήταν όμως τότε που ωρίμασε μέσα μου η ανάγκη να διακόψω. Κι ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο δώρο που έχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου. Οι λόγοι προφανείς.
Από το τσιγάρο μόνο χαμένοι βγαίνουμε. Χάνουμε χρόνια ζωής, χάνουμε την υγεία μας, μυρίζουν τα ρούχα μας, το σώμα μας και το σπίτι μας. Ξοδεύουμε πολλά χρήματα, κάνουμε τα παιδιά παθητικούς καπνιστές, κάνουμε γενικά τους γύρω μας παθητικούς καπνιστές και τους ενοχλούμε, αναγκαζόμαστε να μην πηγαίνουμε σε μέρη όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα και γενικά βάζουμε στη ζωή μας κάτι που δεν ωφελεί σε τίποτα απολύτως. Αντιθέτως, μας επιβαρύνει με πολλαπλούς τρόπους.
Η διακοπή του καπνίσματος δεν είναι τίποτα τραγικό. Απλά κόβεις κάτι που στην ουσία σε χαλάει.
