- Γράφει η Άννα Σταυράκη
Ένα άτομο θέλει να είναι πολίτης ενός κράτους για τρία πράγματα. Για την παιδεία την υγεία και την ασφάλεια. Εμείς σαν κράτος έχουμε αποτύχει και στα τρία.
Στην παιδεία δεν το συζητάμε αρκεί να διαβάσει κάποιος οποιοδήποτε βιβλίο του δημοτικού για να νοιώσει εθνικά αναλφάβητος.
Στην ασφάλεια, αφήνω τελευταία την υγεία για να την αναλύσω μετά, βλέπουμε σε τι καταστροφική κοινωνία ζούμε. Δεν τολμάμε να βγούμε από τα σπίτια μας αλλά και μέσα σε αυτά οι κίνδυνοι ελλοχεύουν παντού. Σαν έθνος πάλι δεν νιώθεις και τραγικά ασφαλής όταν ο καλός σου γείτονας εξ ανατολών έχει κάνει τον εναέριο χώρο σου σουρωτήρι και ο άνωθεν γείτονάς σου αμφισβητεί τη γλώσσα και την εθνική υπόσταση μιας περιοχής σου που είναι τραγικά κοντά του.
Και ας πάμε στην υγεία. Το να μην έχουμε πρόσβαση σε καινοτόμα φάρμακα για σπάνιες παθήσεις το καταλαβαίνω, κι αυτό με ερωτηματικό, λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά το να μην μπορούμε να προμηθευτούμε απλά αναλώσιμα από το οποιοδήποτε φαρμακείο αυτό ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας.
Είναι γνωστό ότι ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας δυστυχώς για όλους μας πάνω απ όλα τους συγγενείς και τελευταία το σύστημα υγείας, είναι κατάκοιτοι. Αυτή η κατάσταση έχει συχνά σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία πληγών τα λεγόμενα έλκη που δύσκολα επουλώνονται ιδιαίτερα αν ο ασθενής είναι διαβητικός. Για τις περιπτώσεις αυτές υπάρχουν κάποια επιθέματα ιδανικά που βοηθούν την περίπτωση που όμως αν και τα αποζημιώνουν τα ταμεία δεν υπάρχουν στα φαρμακεία. Τα προμηθεύεται κάποιος μόνο μέσω εταιρειών που λειτουργούν γι αυτό το σκοπό και αφού κάποιος ιατρικός επισκέπτης έχει επισκεφθεί τον ασθενή έχει βγάλει φωτογραφία το τραύμα το έχει πιστοποιήσει στη συνέχεια ο χειρουργός και τότε σου στέλνουν τα αναλώσιμα μαζί με την όλη θεραπεία με κούριερ στο σπίτι.
Δεν ξέρω πού αποσκοπεί η όλη ταλαιπωρία μάλλον στο να κουραστούν αυτοί που φροντίζουν τον άνθρωπο να πηγαίνουν κάθε μήνα να γράφουν την θεραπεία και να παίρνουν τα σκευάσματα. Η αλήθεια είναι ότι όσο ανάλγητο και κουραστικό είναι αυτό το έρμο το κράτος και οι μηχανισμοί του, τόσο εξυπηρετικοί και μειλίχιοι είναι οι άνθρωποι της εταιρείας που πουλάει τα σκευάσματα.
Αυτό πια καταντάει σαν το πρόσωπο του Ιανού. Από τη μια σκληρό και άκαμπτο και από την άλλη χαρούμενο και γλυκό.
Πάντως έχω να συστήσω κάτι σε όλους όσους φροντίζουν ανήμπορους συγγενείς. Μην το βάζετε κάτω. Κάνετε ότι μπορείτε για τους ανθρώπους σας και παράλληλα μην αφήσετε να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται. Στο κάτω κάτω έχουν χιλιοπληρώσει ακόμα και την τελευταία γάζα που τους δίνει το σύστημα υγείας.
Μην επιτρέψετε σε καμία αρχή να υποβαθμίσει τον άνθρωπό σας αλλά και την ανθρωπιά σας.
Αυτά σας τα λέω από καρδιάς. Καλή δύναμη σε όλους μας.
- Η Άννα Σταυράκη είναι δημοσιογράφος στο iatro.gr
