- Γράφει η Νατάσσα Ν. Σπαγαδώρου
Μεταξύ ράντζων σε αρκετά νοσοκομεία (ιδιαίτερα σε ημέρες εφημερίας), εξάρθρωσης του παράνομου κυκλώματος με τα αντικαρκινικά φάρμακα, και Προανακριτικής της Βουλής για την υπόθεση της Novartis, η ειδησεογραφία της υγείας, τις τελευταίες ημέρες, είναι μάλλον… προφανής!
Με πολλούς να απορούν και άλλους να εκτιμούν ότι το θέμα των αντικαρκινικών είναι η κορυφή του παγόβουνου (ίσως και ενόψει των επερχόμενων εκλογών;), αναρωτιέμαι ποιο είναι άραγε το πιο σοβαρό ζήτημα στο ευάλωτο και ευαίσθητο τοπίο της υγείας.
Και γι αυτό σκέφθηκα να παραθέσω μία βιωματική εμπειρία.
Πριν χρόνια, 13 τον αριθμό, ο πατέρας μου πέρασε μία σοβαρή ασθένεια. Χειρουργήθηκε στο νοσοκομείο στο οποίο γίνεται τώρα ο χαμός με το παράνομο κύκλωμα με τα αντικαρκινικά φάρμακα, όλα πήγαν καλά, αλλά προέκυψε το θέμα, να ξεκινήσει χημειοθεραπείες, οι οποίες έπρεπε να γίνονται απαρέγκλιτα κάθε 15 ημέρες,
Έτσι λοιπόν, κάθε 15 ημέρες, ο καλός μου πατέρας ερχόταν από την Πάτρα, προκειμένου να ακολουθήσει τον τακτικό του κύκλο θεραπειών. Οι χημειοθεραπείες κράτησαν 5 μήνες και κάθε φορά ο πατέρας μου στα 70 και κάτι του, αναγκαζόταν να λαμβάνει το ογκολογικό του φάρμακο σε ράντζα (!), στο διάδρομο του νοσοκομείου, με απίστευτη φασαρία και ταλαιπωρία γύρω του, αγόγγυστα, αλλά ευτυχής, καθώς γνώριζε ότι βρισκόταν σε πολύ καλά χέρια!
Και φυσικά δεν ήταν ο μόνος! Πολλοί ασθενείς, ελάμβαναν τη δική τους θεραπεία στο ράντζο, αδιαμαρτύρητα γνωρίζοντας μέσα τους, πως το νοσοκομείο και οι γιατροί κάνουν το καλύτερο δυνατό για την υγεία τους.
Στο ίδιο νοσοκομείο της Αττικής, στο Λαϊκό, ένα πανεπιστημιακό νοσηλευτήριο με κύρος και με καθηγητές αδιαμφισβήτητου βεληνεκούς, 13 χρόνια μετά, οι ειδήσεις που κυριαρχούν, αφορούν σε ένα παράνομο κύκλωμα αντικαρκινικών φαρμάκων, το οποίο ζημίωνε όχι μόνο τους καρκινοπαθείς, αλλά το ίδιο το νοσοκομείο και εν κατακλείδι τη δημόσια υγεία. Και όλα αυτά, σε περίοδο ακόμη κρίσης, που οι Έλληνες αλλά και το ίδιο το ΕΣΥ, έχουν ανάγκη ακόμη και το τελευταίο ευρώ (και φυσικά όχι για πρόληψη).
Είναι το ίδιο νοσοκομείο, το οποίο φημίζεται για το εξαιρετικό του ογκολογικό τμήμα και το υψηλό επίπεδο επιστημονικής και ιατρικής επάρκειας.
Είναι το ίδιο νοσοκομείο, για το οποίο ακούω τις τελευταίες ημέρες γιατρούς και νοσηλευτές να λένε με πόνο ψυχής, ότι «…γίναμε ρεζίλι, και ότι η φήμη μας ταξιδεύει παντού, αρνητικά αυτή τη φορά».
Μετά από όλα αυτά, ειλικρινά, τα ράντζα είναι το τελευταίο πράγμα που θα με ενοχλούσε πλέον σε ένα δημόσιο νοσηλευτήριο (χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να λυθεί πάραυτα το ζήτημα) αρκεί ο άνθρωπός μας, να γίνει καλά…
- Η Νατάσσα Ν. Σπαγαδώρου είναι consulting editor του ιατρικού site onMed
