- Γράφει η Ελένη Δασκαλάκη
Αυτό που άλλαξε τη γνώμη μου για τα δημόσια νοσοκομεία, για το Παίδων συγκεκριμένα, δεν είναι απλά θέμα «ευσυνείδητου» γιατρού αλλά ενός καλολαδωμένου συστήματος.
Θυμάμαι πολύ καλά τη μέρα που πρόσθεσα το δεύτερο παιδί μου στο ιδιωτικό οικογενειακό ασφαλιστικό πρόγραμμα. Και γιατί τη θυμάμαι; Επειδή μια δυο μέρες πριν είχα βγει από το μαιευτήριο και ταυτόχρονα με τον οικογενειακό μας φίλο/ασφαλιστή βρισκόταν στο σπίτι και ο παιδίατρος για να εκτιμήσει την υγεία του νεογέννητου. Η συμβουλή του παιδιάτρου ήταν παραπάνω από σαφής: Θα κάνεις ένα πολύ καλό πρόγραμμα για νοσηλεία στο εξωτερικό, αφού για οτιδήποτε σοβαρό θα πηγαίνεις τα παιδιά σου στο Παίδων. Όπερ και εγένετο.
Επιστροφή στο κοντινότερο παρελθόν, και σε ένα ήσυχο απόγευμα Παρασκευής στο εξοχικό μας στην Αττική. Ήσυχο, ώσπου ένα φίδι δάγκωσε τον έφηβο γιο μου – δύο φορές- στη γάμπα. Τα πράγματα έδειχναν ελεγχόμενα, καμία τοπική φλεγμονή, ούτε πόνος, πλήρεις αισθήσεις… αλλά δάγκωμα φιδιού είναι αυτό, το φοβάσαι.
Στο δρόμο για το τοπικό κέντρο υγείας, επικοινωνώ με τον παιδίατρο –ο ίδιος που έκανε τότε τη σύσταση για το Παίδων-, διευθυντής τώρα σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο με Παιδιατρικό τμήμα.
«Κατευθείαν στο Παίδων!» ήταν η αντίδρασή του. Στην ερώτηση γιατί να μην έρθω στο ΧΧΧΧ νοσοκομείο αφού έχουμε και ιδιωτική ασφάλεια, ο γιατρός ήταν κάθετος. Μου εξήγησε μάλιστα ότι μόνο στο Παίδων υπήρχε διαθέσιμος αντιοφικός ορός για την περίπτωση που χρειαζόταν άμεση χορήγησή του.
Η εισαγωγή…
Στο Παίδων, λοιπόν. Μπαίνοντας στα επείγοντα, η κατάσταση του παιδιού ήταν η ίδια, μια χαρά φαινομενικά. Μόλις ακούστηκε η φράση δάγκωμα φιδιού, έτρεξαν όλοι επάνω μας. Εδώ θα με δικαιολογήσετε καθώς η σύγχυση έχει διαγράψει από τη μνήμη μου τι ακριβώς ήταν οι εξετάσεις που έκαναν στο γιο μου, το βέβαιο είναι πως είχε κάνει χαμηλό πυρετό και είχε ανεβασμένες κάποιες τιμές στο αίμα που συνηγορούσαν με δηλητήριο φιδιού.
Κατευθείαν έγινε εισαγωγή του παιδιού. Είχε φτάσει πλέον βράδυ. Το δωμάτιο εξάκλινο, ευτυχώς ο θάλαμος δεν ήταν γεμάτος, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν όπως τα γνωρίζουμε όλοι οι γονείς που έχουμε επισκεφθεί το Παίδων, ας μην τα επαναλάβω.
Ωστόσο, τα πάντα γύρω από το παιδί λειτουργούσαν σαν ένα καλοστημένο και χιλιοπροβαρισμένο χορευτικό. Πότε έβαλαν ορό, πότε πήραν ιστορικό, πότε ξεκινήσαμε έναν μακρύ κύκλο εξετάσεων για να επιβεβαιωθεί η κατάσταση του κεντρικού νευρικού συστήματος, της καρδιάς και δεν θυμάμαι τι άλλο, ούτε που το κατάλαβα.
Αυτό που κατάλαβα ήταν πως οι γιατροί και οι νοσηλευτές ήξεραν τι έκαναν, πως όλα τα τμήματα συντονίστηκαν μεταξύ τους και πηγαίναμε, το παιδί στο φορείο, εγώ από δίπλα και ο νοσηλευτής που έκανε τα… δρομολόγια από το ένα τμήμα στο άλλο χωρίς λεπτό καθυστέρησης.
Φαντάζομαι πως όταν πλέον τον πήραν στο καρδιολογικό, περασμένα μεσάνυχτα πια, ο φόβος πρέπει να ήταν πια φανερός στο βλέμμα μου. Μερικά λεπτά αφότου έβαλαν το φορείο στο ιατρείο, βγήκε ο καρδιολόγος και μου εξήγησε ότι πρέπει να τον κρατήσει Χ ώρα μέσα για να παρακολουθήσει την καρδιά, και να μην ανησυχώ γι’ αυτό αλλά είναι η στάνταρντ διαδικασία. Και λίγο μετά βγήκε πάλι για να μου πει ότι τα βλέπει όλα φυσιολογικά, ωστόσο χρειάζεται να τον παρακολουθήσει λίγο ακόμη.
Μπορεί όλα αυτά να κράτησαν λίγα λεπτά, μπορεί μια ώρα. Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πόσο με ανακούφισε αυτή η εξήγηση, η ενημέρωση για το χρόνο αναμονής και η καθησυχαστική ενημέρωση από το γιατρό στο μεσοδιάστημα.
Το Grey’s Anatomy στο Παίδων
Ήταν ένας συνδυασμός επιστημονικότητας, κατανόησης για το φόβο μου και ανθρωπιάς που ομολογώ πως δεν περίμενα να βρω σε ένα νοσοκομείο όπως το Παίδων, με όλα τα γνωστά προβλήματα. Ήταν σαν να είχα μεταφερθεί ξαφνικά σε μια αίθουσα αναμονής του γνωστού σίριαλ Grey’s Anatomy, όπου οι γιατροί είναι φιλικοί, προσηνείς και σου εξηγούν με όλες τις λεπτομέρειες όσα πρέπει να γνωρίζεις, εικόνα που δεν έχει σχέση με όσα ζούμε στα δημόσια νοσοκομεία.
Για να μη μακρηγορήσω, οι πρώτες εξετάσεις ήταν όλες καλές και τα ξημερώματα επιστρέψαμε στο δωμάτιο για παρακολούθηση. Και μπορεί τα τρία βράδια που μείναμε εκεί να μοιραζόμουν τη μία (1) καρέκλα του 6κλινου δωματίου που μετατρεπόταν σε -ας το πούμε- κρεβάτι με μια 18χρονη αθίγγανη μαμά που είχε το μικρό της στο διπλανό κρεβάτι και μια άλλη κυρία αγνώστου καταγωγής, ωστόσο έρχονταν κάθε τόσο οι νοσηλεύτριες και έλεγχαν τον ορό, το τραύμα και ό,τι άλλο έπρεπε να ελεγχθεί, έκαναν στο παιδί συνεχώς επαναληπτικούς ελέγχους για να βεβαιωθούν οι γιατροί πως όλα πηγαίνουν καλά, χωρίς πανικό, χωρίς εκνευρισμό, χωρίς καθυστερήσεις και εξηγώντας μου πάντα τι χρειάζεται να γίνει πριν προλάβω να ρωτήσω.
Α, και τη Δευτέρα το πρωί πλέον, πέρασε ομάδα ειδικευόμενων γιατρών ή φοιτητών, δεν ξέρω, για να τους δείξει η καθηγήτρια πώς είναι το δάγκωμα φιδιού και να τους εξηγήσει το περιστατικό, αφού το Παίδων είναι Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. (Εντελώς, Grey’s Anatomy!)
Σκέψεις και προβληματισμοί
Τελειώνοντας, έχω τρεις σκέψεις στο μυαλό μου που θέλω να μοιραστώ μαζί σας:
1 Σε κάθε σοβαρό παιδιατρικό περιστατικό το Παίδων είναι μια πολύ καλή επιλογή. Μπορεί να υστερεί πολύ σε «ξενοδοχειακές» παροχές, οι γιατροί όμως βλέπουν τόσο πολλά περιστατικά κάθε μέρα που έχουν τεράστια εμπειρία και προφανώς αποτελεσματικότητα στα επείγοντα περιστατικά.
2 Έχουμε και στην Αττική φίδια, όπως φαντάζομαι παντού στις εξοχές. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί δεν ήταν οχιά αλλά οπισθόγλυφο φίδι, που είναι λιγότερο επικίνδυνο. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουμε πάντα μέτρα προστασίας όταν κινούμαστε στο ύπαιθρο: μακρύ παντελόνι, παπούτσια, δεν βάζουμε χέρια και δεν πατάμε μέσα σε θάμνους και περπατάμε κάνοντας «θόρυβο».
3 Αν βρεθείτε σε δημόσιο νοσοκομείο, νοικιάστε καρέκλα που ανοίγει. Εγώ μέσα στο άγχος το σκέφτηκα μόνο αφότου είχαμε επιστρέψει στο σπίτι μας.
Μετά από αυτή την εμπειρία μου, άλλαξε η γνώμη μου για τα δημόσια νοσοκομεία
• Η Ελένη Δασκαλάκη είναι δημοσιογράφος, βοηθός αρχισυντάκτρια στο περιοδικό Shape, health editor στο capital.gr
