- Γράφει η Πέννυ Κούτρα
Είσαι μαμά ενός τρισχαριτωμένου μικρού κοριτσιού, που όταν ξαπλώνει να κοιμηθεί αναπνέει σαν το θείο σου το Βαγγέλη. Παρεμπιπτόντως, έχει περάσει μέσα στο χειμώνα δύο επεισόδια στρεπτόκοκκου, και διατηρείς επίσης μια μακρινή ανάμνηση της δικής σου παιδικής ηλικίας, όπου μια τα «λαιμά σου», μια τα «κρεατάκια» σε ταλαιπωρούν.
Ήρθε η ώρα του εξειδικευμένου γιατρού, σου επισημαίνει ο παιδίατρος, και στρέφεσαι στις καλύτερες δομές που έχεις υπόψη σου. Κλείνεις ραντεβού και οδηγείς ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι, στο «Παίδων», στην σούπερ-ντούπερ γιατρέσσα, «που έχει τόσο καλή επαφή με τα παιδιά!». Είναι γλυκιά, νέα, όμορφη αλλά βάζει ένα μαντζαφλάρι στη μύτη του παιδιού ως απαραίτητη εξέταση και απαιτεί από τη μικρή ασθενή να «συνέλθει και να μείνει ακίνητη, γιατί όλα τα παιδιά το ίδιο κάνουν».
Υποστηρίζεις μεν, αλλά πιέζεις το μικρό σου κορίτσι, να συνεργαστεί. Το κάνει, «γιατί έτσι πρέπει», και μετά έρχεται να κουρνιάσει στην αγκαλιά σου, και να ακούσει μαζί με σένα την ετυμηγορία. «Έχεις μεγάλες αμυγδαλές, κρεατάκια, και βρίσκεται στα όρια του επείγοντός».
Η τελευταία φράση σε κάνει να τινάζεσαι. Ψάχνεις να βρεις ημερομηνίες, να καθησυχάσεις το παιδί, να σκεφτείς δυο και τρεις φορές την ολική νάρκωση, κτλ. Και τότε έρχεται η τυπική αμφισβήτηση εκ μέρους γνωστών και φίλων, που σου υποδεικνύουν να ζητήσεις δεύτερη γνώμη. Αντιδράς, γιατί εμπιστεύεσαι τη διάγνωση και πιστεύεις ότι ο επαγγελματίας γιατρός δεν χρειάζεται «τσεκάρισμα».
Ραντεβού στο «Παίδων»
Παρόλα αυτά κλείνεις ένα ακόμη ραντεβού στο «Παίδων» με ένα ακόμη γιατρό, που σου έχουν συστήσει. Το κορίτσι σου αντιδρά, εσύ επιμένεις, πηγαίνετε στο ραντεβού.
Ο γιατρός αναρωτιέται γιατί ανησυχώ τόσο, αφού από την κλινική εξέταση δεν αντιλαμβάνεται κάποιο πρόβλημα. Μας εξηγεί μια σειρά δεδομένων, δεν θεωρεί το ροχαλητό πρόβλημα, δικαιολογεί ως ήσσονος σημασίας τα επεισόδια στρεπτόκοκκου, κτλ. Παρόλα αυτά στέλνει τη μικρή για ακτινογραφία, που είναι αναμενόμενο να την αγχώσει αλλά την «βγάζει» πέρα υποδειγματικά. (Εξαιρουμένης της ακτινοβολίας, είχε πλάκα γιατί «είδαμε τη μέσα φωτογραφία» της )
Επιστρέφουμε στο γιατρό, ο οποίος επιβεβαιώνει ότι «δεν υπάρχει καμιά ένδειξη που να μας οδηγεί σε παρέμβαση. Το παιδί δεν έχει τίποτα».
Νιώθω εντελώς χαζή και υστερική, απολογούμαι πως υπήρξε διάγνωση που σύστησε άμεση παρέμβαση, αλλά εκείνος με κοίταξε στωικά.
Μαζεύω τα υπάρχοντα μου, το παιδί, και κατευθύνομαι στο πρώτο παγωτατζίδικο που συναντάω. Πρέπει τουλάχιστον να τηρήσω την υπόσχεση μου. «Θα τρως όσα παγωτά, θες».
- Η Πέννυ Κούτρα είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Έθνος και το euro2day.gr
