Την περιπέτειά της με ένα άγνωστο σύνδρομο, που ονομάζεται η «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» περιγράφει μία ασθενής – Πρόκειται για σπάνια νευρολογική πάθηση που προκαλεί προσωρινά επεισόδια διαστρεβλωμένης αντίληψης και αποπροσανατολισμού.
Συνέβαινε πάντα αργά το βράδυ. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και τα μάτια μου ετοιμάζονταν να κλείσουν από την νύστα. Σιγά σιγά, τα ένιωθα όλο και πιο βαριά. Ξαφνικά, παρατηρούσα ότι το δωμάτιο γύρω μου είχε αρχίσει να φαίνεται σαν να το κοίταζα από την άλλη πλευρά ενός τηλεσκοπίου.
Τα έπιπλα του υπνοδωματίου μου, οι αφίσες και τα διακοσμητικά μου και οι τοίχοι έμοιαζαν μικροσκοπικά, σαν να ήταν σε μέγεθος κούκλας. Ταυτόχρονα, ένιωθα τεράστια. Σα να μπορούσα να φτάσω και να αγγίξω την οροφή με τα δάχτυλά μου. Όλα όσα μπορούσα να δω ήταν στρεβλωμένα. Άναβα το φως της κρεβατοκάμαράς μου, ξαφνικά όλα γίνονταν φυσιολογικά. Αλλά η μόνη άλλη «θεραπεία» γι’ αυτό το περίεργο φαινόμενο ήταν ο ύπνος.
Η επίσκεψη στον οφθαλμίατρο
Αυτό μου συνέβαινε συχνά όταν ήμουν παιδί, πιο συχνά όταν ήμουν ιδιαίτερα κουρασμένη, άρρωστη ή αγχωμένη. Δεν είχα λόγια για να εξηγήσω τι μου συνέβαινε την νύχτα, ήξερα μόνο ότι ένιωθα περίεργα και σαν να υπνοβατούσα – αλλά ήξερα ότι δεν ονειρευόμουν.
Όλα έμοιαζαν μικροσκοπικά, σαν να ήταν σε κουκλόσπιτο/Φωτογραφία: Shutterstock
Όταν είπα στους γονείς μου ότι μερικές φορές την νύχτα «όλα έμοιαζαν μικρά», με πήγαν σε έναν οφθαλμίατρο, όπου ανακάλυψα ότι χρειαζόμουν γυαλιά, καθώς είχα πρόβλημα με την αντίληψη του βάθους.
Το πρόβλημα λύθηκε, σκέφτηκα. Αλλά τα επεισόδια συνεχίζονταν. Δεν τα φοβόμουν. Μου άρεσαν τα παραμύθια και όσα βίωνα δεν φαίνονταν παράξενα υπό το πρίσμα των μαγικών ραβδιών, των κακών μητριών και των παιδιών που μπορούσαν να μιλήσουν με ζώα.
Καθώς μεγάλωσα, τα επεισόδια έγιναν όλο και πιο σπάνια και, τελικά, ξέχασα ότι είχαν συμβεί ποτέ. Αλλά πρόσφατα ένα βράδυ ξάπλωσα στο κρεβάτι, ένιωθα κουρασμένη και αγχωμένη και είχα το ίδιο πάλι οικείο σφίξιμο. Ξαφνικά, το δωμάτιο γύρω μου πήρε διαστάσεις κουκλόσπιτου.
Το όνομα, η εξήγηση και η διάγνωση
Έκπληκτη, άπλωσα το φαινομενικά τεράστιο χέρι μου. Ένιωσα ότι μπορούσα να αγγίξω εύκολα τον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μου. Αργότερα την ίδια εβδομάδα, τυχαία ανακάλυψα ένα άρθρο των New York Times που είχε τελικά μία εξήγηση. Ένα όνομα και μία διάγνωση για το τι μου συνέβαινε – είχα το σύνδρομο της «Αλίκης στην χώρα των Θαυμάτων».
Ανακαλύφθηκε το 1955 από τον Βρετανό ψυχίατρο Τζον Τοντ. Τα επεισόδια αυτής της σπάνιας ασθένειας, γνωστά και ως σύνδρομο Τοντ, τείνουν να περιλαμβάνουν μακροψία (αντικείμενα που φαίνονται μεγαλύτερα από ότι είναι). Τηλεοψία (αντικείμενα που εμφανίζονται πιο μακριά απο ότι είναι) και μικροψία (αντικείμενα που εμφανίζονται μικρότερα από ότι είναι).
Μερικοί άνθρωποι που το βιώνουν αυτό το σύνδρομο, αντιλαμβάνονται τα δικά τους μέρη του σώματος ως μεγαλύτερα ή μικρότερα από ό,τι στην πραγματικότητα και ολόκληρο το επεισόδιο μπορεί να συνοδεύεται από μια αίσθηση απελευθέρωσης (αίσθηση ότι τα πράγματα γύρω σας δεν είναι αληθινά) και αποπροσωποποίησης (αίσθημα αποσύνδεσης από το δικό σας σώμα ή μυαλό).
Πώς συνδέεται με το παραμύθι «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων»
Είναι παρόμοιο με αυτό που βίωσε η Αλίκη όταν έτρωγε το μανιτάρι στο διάσημο βιβλίο του Λούις Κάρολ (Οι περιπέτειες της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων) και άλλαξε το μέγεθός της – εξ ου και το όνομα του συνδρόμου.
Το σύνδρομο έχει συνδεθεί με ημικρανίες, επιληψία, εγκεφαλικά επεισόδια, τραύμα στο κεφάλι, λοιμώξεις, ναρκωτικά και άγχος. Όμως δεν είναι γνωστό ως επικίνδυνο. Επίσης, δεν είναι ακόμη σαφές τι προκαλεί τις ψευδαισθήσεις και τις παραμορφώσεις, αν και δεν πιστεύεται ότι είναι ψευδαίσθηση ή πρόβλημα όρασης.
Πώς προκαλείται
Μερικοί που έχουν μελετήσει αυτό το υπό έρευνα σύνδρομο πιστεύουν ότι προκαλείται από αλλαγές στο τμήμα του εγκεφάλου που επεξεργάζεται τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το περιβάλλον μας, πιθανώς λόγω ηλεκτρικής δραστηριότητας που προκαλεί μη φυσιολογική ροή αίματος σε αυτή την περιοχή.
Μερικοί γιατροί πιστεύουν επίσης ότι είναι ένας τύπος ημικρανίας, που είναι αισθητηριακές διαταραχές που μερικές φορές μπορούν να αλλάξουν την όραση κάποιου λίγο πριν την ημικρανία.
Ο δρ. Γκραντ Λιου, παιδίατρος νευρο-οφθαλμίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφειας, είπε ότι έχει δει πολλούς ασθενείς με «περίεργα παράπονα» με την πάροδο των ετών. «Τα παιδιά παραπονιούνται ότι βλέπουν πράγματα που είναι πολύ μικρά, πολύ μεγάλα, πολύ κοντά και πολύ μακριά» είπε.
Η μελέτη για το σύνδρομο «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων»- Βρέθηκε ή όχι η αιτία που το προκαλεί;
Πριν από μερικά χρόνια, πραγματοποίησε μια μελέτη για το σύνδρομο «Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων». Εξέτασε και μίλησε με 48ασθενείς που παρουσίασαν συμπτώματα μεταξύ 1993 και 2013.
Κατάφερε να συνδέσει το 33% των περιπτώσεων του συνδρόμου με την έκθεση σε λοιμώξεις (όπως η γρίπη). Το 6% με τραύμα στο κεφάλι και το 6% με τις ημικρανίες. Αλλά στο 52% των περιπτώσεων, δεν βρέθηκε αιτία.
Η έρευνά του διαπίστωσε επίσης ότι αν και το σύνδρομο συνήθως επηρεάζει μικρά παιδιά, συνέχισε μέχρι αργότερα στη ζωή για περίπου το 1/3 των ασθενών που μελέτησε.
Παρατηρείται κάποια κληρονομικότητα
Αλλά ο Δρ. Λιου είπε ότι ήταν πολύ ενθουσιασμένος με την σχέση μέσα στην οικογένεια που είχε δει με αυτό το σύνδρομο. Γεγονός που τον κάνει να πιστεύει ότι θα μπορούσε να είναι πιο συνηθισμένο από ό,τι πιστεύουν οι άνθρωποι.
«Για την μελέτη, καλέσαμε οικογένειας να μας ενημερώνουν από 5 έως 15 χρόνια μετά την διάγνωση των παιδιών τους με το σύνδρομο η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» δήλωσε στο Insider.
«Κατά την διάρκεια αυτών των τηλεφωνικών κλήσεων, πολλοί γονείς παραδέχτηκαν πως είχαν επίσης συμπτώματα ως παιδιά. Όμως όταν πήγαιναν στον γιατρό, ντρέπονταν πολύ να το πούνε».
Παρόλο που ο Δρ. Λιου είπε ότι τα άτομα που βιώνουν το σύνδρομο «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» θα πρέπει να δουν ειδικό. Μπορεί να είναι μια εκδήλωση κρίσης ή ημικρανίας, διαβεβαίωσε πως «δεν υπάρχει απαραίτητα θεραπεία, είναι πραγματικά μια απλή διαβεβαίωση».
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
