Τα κονδυλώματα εμφανίζονται στην πρωκτογεννητική περιοχή έπειτα από λοίμωξη από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV).
Σε ποσοστό 90%, τα κονδυλώματα προκαλούνται από δύο συγκεκριμένα στελέχη του HPV, το 6 και το 11, τα οποία πολύ σπάνια συνδέονται με την εμφάνιση καρκίνου, σε αντίθεση με άλλα στελέχη –όπως το 16 και το 18.
Αν και ο ιός HPV είναι αδύνατο να εκριζωθεί από τον οργανισμό, υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες για την αντιμετώπιση των κονδυλωμάτων.
1. Θεραπείες τοπικής εφαρμογής
Υπάρχουν αρκετές συνταγογραφούμενες θεραπείες σε μορφή κρέμας ή τζελ για χρήση στο σπίτι. Οι τρεις κυριότερες είναι οι εξής:
Ποδοφυλλοτοξίνη (podofilox): Ένα διάλυμα που πρέπει να εφαρμόζεται δύο φορές την ημέρα για τρεις μέρες.
Ιμικιμόδη (imiquimod): Ένα φάρμακο τοπικής εφαρμογής που ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα να αντιμετωπίσει τα κονδυλώματα.
Σινεκατεχίνες (sinecatechins): Μια αλοιφή που περιέχει εκχύλισμα πράσινου τσαγιού και έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε αντιοξεδωτικές ουσίες που ονομάζονται κατεχίνες. Εφαρμόζεται τρεις φορές την ημέρα και δεν επιτρέπεται το σεξ όσο η αλοιφή βρίσκεται επάνω στο δέρμα.
Για όσους ανησυχούν ότι μπορεί να ξεχάσουν να τηρήσουν την αγωγή, ο γιατρός μπορεί να εφαρμόσει ένα φάρμακο που ονομάζεται ποδοφυλλίνη (podophyllin resin) έως και μία φορά την εβδομάδα για έξι εβδομάδες περίπου ή μέχρι να υποχωρήσουν τα κονδυλώματα. Το συγκεκριμένο φάρμακο πρέπει να ξεπλένεται από το δέρμα μία με τέσσερις ώρες μετά την εφαρμογή του.
2. Κρυοθεραπεία
Η κρυοθεραπεία στοχεύει στην καταστροφή των κονδυλωμάτων μέσω της εφαρμογής υγρού αζώτου. Ο γιατρός που θα εφαρμόσει την κρυοθεραπεία θα πρέπει να είναι αρκετά έμπειρος ώστε να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη θεραπεία μπορεί να αποδειχτεί αρκετά επίπονη. Εάν τα κονδυλώματα είναι μεγάλα σε μέγεθος, πριν την κρυοθεραπεία συχνά εφαρμόζεται τοπική αναισθησία.
3. Όξινα διαλύματα
Το τριχλωροξικό οξύ (TCA) και το διχλωροοξικό οξύ (BCA) είναι διαβρωτικά οξέα που καταστρέφουν τα κονδυλώματα στοχεύοντας στον ιστό επάνω στον οποίο εφαρμόζονται. Η εφαρμογή τους γίνεται αποκλειστικά από τον γιατρό και συνήθως δεν είναι η πρώτη θεραπευτική επιλογή για την αντιμετώπιση των κονδυλωμάτων, καθώς ενδέχεται να προκαλέσουν βλάβες στο υγιές δέρμα που υπάρχει γύρω από τα κονδυλώματα.
4. Χειρουργείο
Αν ο αριθμός των κονδυλωμάτων είναι μεγάλος, αν τα κονδυλώματα καλύπτουν μεγάλη περιοχή του δέρματος ή αν δεν έχουν υποχωρήσει με άλλες θεραπείες, τελευταία λύση είναι το χειρουργείο. Η επέμβαση συνήθως απαλλάσσει από τα κονδυλώματα σε μία μόνο επίσκεψη και μπορεί να πραγματοποιηθεί με ποικίλες μεθόδους: λέιζερ, νυστέρι ή ηλεκτροκαυτηρίαση.
Δεν αποκλείεται ο γιατρός να συστήσει απλή παρακολούθηση έως ότου τα κονδυλώματα να υποχωρήσουν από μόνα τους. Περίπου στο ένα τρίτο των περιπτώσεων τα κονδυλώματα υποχωρούν αυτόματα σε διάστημα έως και δύο ετών.
Σύμφωνα με το menshealth.com ένα επιπλέον 30% των ασθενών απαλλάσσεται από τα κονδυλώματα με μία από τις παραπάνω θεραπείες, ενώ στο υπόλοιπο 30% παρατηρείται «αντίσταση» των κονδυλωμάτων στις διαθέσιμες θεραπείες.
Παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο
Τα συμπτώματα της μόλυνσης από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) δεν είναι πάντα ορατά με γυμνό μάτι, ενώ όταν είναι, έχουν τη μορφή κονδυλωμάτων.
Ο ιός μεταδίδεται μέσω της δερματικής επαφής, συνήθως κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, υπάρχουν όμως αρκετοί ακόμη παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο μόλυνσης.
Τα συμπτώματα εκδηλώνονται κυρίως στα γεννητικά όργανα, τα δάχτυλα και το στόμα.
Πρόκειται για ιδιαίτερα κοινό νόσημα και στους περισσότερους ανθρώπους ο ιός υποχωρεί από μόνος του, χωρίς καν κάποιος να γνωρίζει ότι είναι φορέας. Σε κάποιους όμως, η μόλυνση επιμένει για μεγάλο διάστημα.
Υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικοί τύποι του ιού HPV, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι αβλαβείς, 12 όμως από αυτούς συνδέονται με την ανάπτυξη καρκίνου.
Tα κονδυλώματα μεταδίδονται σχεδόν πάντα με τη σεξουαλική επαφή. Eίναι αρκετά δύσκολο να μεταδοθούν με άλλους τρόπους, π.χ. χέρια, κλινοσκεπάσματα κλπ.
Σύμφωνα όμως με την Κλινική Mayo, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο να μολυνθεί κάποιος από τον ιό και αυτοί είναι:
Αριθμός σεξουαλικών συντρόφων
Ο πρώτος σχετίζεται με τον αριθμό των σεξουαλικών συντρόφων. Όσο περισσότερους έχει κάποιος, τόσο πιθανότερο είναι να μολυνθεί. Η σεξουαλική συνεύρεση με άτομο που έχει πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους, επίσης αυξάνει τον κίνδυνο λοίμωξης.
Ηλικία
Η ηλικία μπορεί επίσης να παίξει κάποιο ρόλο. Τα παιδιά εμφανίζουν συνήθως αυτό που αποκαλούμε μυρμηγκιές (προσβολή του δέρματος από κάποια στελέχη του ιού HPV), στα χέρια, τα δάχτυλα και τους αγκώνες, ενώ οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες εκδηλώνουν κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων. Οι μυρμηγκιές μεταδίδονται με την άμεση δερματική επαφή ή με το άγγιγμα υγρών επιφανειών.
Ανοσοποιητικό
Τα άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο λοίμωξης από HPV. Ένα ανοσοποιητικό που έχει αποδυναμωθεί από το ιό HIV / AIDS ή από τα φάρμακα που λαμβάνονται μετά από μεταμόσχευση οργάνων για την καταστολή του ανοσοποιητικού, καθιστά τον οργανισμό επιρρεπή στη λοίμωξη από HPV.
Δερματική επαφή
Η απευθείας επαφή με τα κονδυλώματα κάποιου, καθώς και η έκθεση χωρίς προστασία σε χώρους που έχουν μολυνθεί από τον ιό (κοινόχρηστες τουαλέτες, πισίνες κλπ.) αυξάνουν τον κίνδυνο μόλυνσης.
Εμβολιασμός
Όλα τα κορίτσια μπορούν να εμβολιαστούν έναντι του ιού των ανθρωπίνων θηλωμάτων από την ηλικία των 12 έως 18 ετών.
Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας της Μ. Βρετανίας, το εμβόλιο προστατεύει από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, ο οποίος είναι ο συνηθέστερος καρκίνος σε γυναίκες κάτω των 35 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο.
